Zondag 15 augustus: D-day.

Na amper 3 uur slapen ben ik opgestaan om mijn koffers te pakken. Op die manier ben ik hopelijk moe genoeg om te kunnen slapen op het vliegtuig. 
Ik heb er iets meer dan twee uur over gedaan om alles in te pakken. Ik heb gisteren een valies gekocht omdat ik teveel kilo's heb, en het even duur is om een extra valies mee te nemen, als de opleg tot 32 kilo. 
Zo kan ik wat van het bier meebrengen dat René heeft gekozen, en wat dingen die ik gedurende de reis heb geproefd en lekker vond.

Tegen 12 uur werd ik opgehaald door Tony. We zijn naar een parking gereden en hebben de valiezen overgeladen in een auto die hij gebruikt om granen op te halen. Daarna zijn we naar de brouwerij gegaan en hebben met Becky wat van zijn bieren geproefd.
Het restaurant was gesloten dus dat was echt chill. 
René is langsgekomen om afscheid te nemen. Ik was erg emotioneel omwille van wat ik allemaal heb meegemaakt. Ik heb de halve namiddag half lopen janken omdat ik het blijkbaar erg moeilijk heb om afscheid te nemen van Puerto Rico. 
Tegen 16u30 is Bryan nog afgezakt en hij heeft uiteindelijk mijn gerief ingeladen in de monster truck van Del Oeste.

Net voor we uit Cerveceria de Callejon zijn vertrokken, kwam een koppel binnen dat ik heb ontmoet bij de grotten van Camuy. Voor we aan de toer zijn begonnen hebben we een praatje gemaakt over El Yunque en had ik ze nog enkele tips gegeven, aangezien ik er net was geweest. Dat koppel was dus twee van de vier mensen die toen het grot bezoek hebben gedaan. Ze hebben me herkend en zijn een praatje komen maken. Wat een toeval om elkaar nog eens te ontmoeten, drie dagen later op 150 kilometer van de grotten! Tony, Becky en Bryan vonden het hilarisch dat het koppel me had herkend, alsof ik het halve eiland leerde kennen tijdens mijn bezoek. The world is a small place after all! 

Daarna ben ik met Bryan naar de luchthaven gereden om mijn 3 valiezen in te checken, samen met mij fiets.
Toen men mij vertelde dat ik 200 dollar per extra valies moest betalen vanaf de derde valies en ook voor de fiets, plus 50 euro sport-weetikveel-taks, kwam ik daar niet erg gelukkig van. Ik had op de site van Iberia hun tarieven gezien en dat was helemaal anders dan wat ze me daar vertelden.
Ik heb me in meer dan een maand tijd maar twee keer opgewonden en kwaad gemaakt (telkens in het verkeer: één keer toen ik bijna van de baan ben gereden met mijn fiets, en één keer toen iemand op de weg kwam tijdens een dom maneuver, waardoor ik moest uitwijken). 
Misschien kwam het daardoor, maar plots veranderde de sfeer en kon men toch ‘iets doen’. Dat ‘iets’ scheelde me 250 dollar. 

Mijn drie check -in valiezen, en mijn nieuwe fiets. Handbagage staat hier niet bij.

Daarna zijn we naar Ocean Lab gereden voor een laatste hapje en drankje. Tony en Becky waren er ook. Na het afscheid van Tony en Becky heeft Bryan me afgezet aan de luchthaven.
Door de stress en omdat ik lomp ben en niet goed heb gekeken ben ik mijn nekkussen vergeten in Bryan zijn auto. Tegen de tijd dat ik dat doorhad was ik al door de eerste security.
Nu heb ik tenminste een reden om snel terug te komen: mijn kussen ligt hier nog. :)
We zijn vertrokken met anderhalf uur vertraging.