Jammer genoeg geen post van mijn reisje van de laatste dagen... geen internet gehad. Alles ergens neergeschreven en het komt wel online binnen een paar dagen. Geniet van jullie Sinterklaas! 

Ik ben deze ochtend om 5 uur wakker geworden. Heb liggen woelen tot 5u30 en ben opgestaan om wat dingen op te ruimen.
Tegen 5u45 uur ben ik binnen schrijven aan de blog over gisteren.
Om zeven uur is Xavier wakker geworden, en tegen 7u15 zijn we samen gaan ontbijten.
Om 8u10 waren we op de boot en na het monteren van de fles heb in me op het bovenste dek geïnstalleerd om wat zon te pakken.
We zijn naar Hamda Stone Beach gevaren. Dat was ongeveer iets meer dan een uurtje varen. Maar man o man, wat een schone plaats. Tegen de rotsen, met echt een fabuleus uitzicht.
Ik heb gedoken met Michel en Xavier. 67 minuten met een maximale diepte van 30 meter. Dit was mijn zevende duik in Egypte, en precies mijn 150e duik in totaal. Op deze duik kwam ik werkelijk ogen tekort om te bevatten hoe mooi het hier is. Het koraal hier is bijna ongerept, en heeft kleuren van parelmoer wit, over geel, oranje, rood, bruin, blauw tot paars. Soms heeft het de vorm van een struik, soms zijn het staven soms stekels… Wat hier aan diversiteit staat deed mijn mond werkelijk openvallen.
​Tel daarbij enorm veel soorten visjes op, en je waant je in een aquarium. Helder water, met een zichtbaarheid die meer dan 20 meter is, en je krijgt een paradijs onder water.

​​​Na de duik hebben we geluncht op de boot? Ook Amelie die vandaag mee was kon genieten van het water.

Na wat rusten zijn we gevaren naar de volgende stek op ongeveer een kwartiertje waren. De duikplaats heet 'Ben el Gebel', en betekent tussen de bergen omdat het tussen twee eilanden ligt.
We hebben aangemeerd in een lagune en de azuurblauwe kleuren fonkelden in mijn ogen. De kleur van het water varieerde tussen licht turquoise en diepblauw, met alle tinten ertussen. Ik waande me in ‘the blue lagoon’, maar dan zonder strand en mensen. 
Na wat chillen heb ik van de boot gesprongen maar ik kon niet meteen terug op de boot kruipen. Na wat proberen kon ik door Xavier in de zodiak worden getrokken, die daar was ingestapt oma een toertje te maken met de kapitein. What a treat!! We zijn binnen in het ondieptes deel gevaren, waar er wit zand lag. Hemelsmooi was dat. Bij het terugkeren hebben we een schildpad gezien. Na nog wat toertjes rond de boot zijn Xavier en ik uitgestapt, en stapten er zes anderen in, waaronder Tom, die morgen jarig is.
​De ladder van Blue was deze keer wel uitgeklapt, en ik ben snel mijn snorkel gaan halen. De bodem lag op 20 meter diepte denk ik en was perfect te zien vanop het oppervlak. Het snorkelen werd meteen beloond door een grote zwarte murene die sierlijk over het zand danste.  Ik heb al heel wat morenen gezien, maar deze zat veel een keer niet tussen de rotsen.

Na de briefing zijn we allen samen in het water gesprongen. Bedoeling was om een ‘drift dive’ te maken. Dat is een duik waar je ergens in het water springt, je laat meedrijven door de stroming, en dan op een andere plaats terug op de boot gaat, die zich ondertussen heeft verplaatst. Nuja, op deze plaats was er niet echt veel stroming, dus het was een eerder een duik van punt A naar punt B.
Ik heb met Laurent gedoken. Helemaal op het einde van de groep, lekker rustig…
Na een toertje rond een grote koraalzuil van 20 meter hoog, zijn we een school barracuda’s tegengekomen die echt heel dichtbij zijn gekomen! Hartje gaat dan sneller slaan! Zo mooi… Nog geen drie minuten later zijn we langs een school gepasseerd die dubbel zo groot was, maar iets verder zat. Machtig!
Veel mooie dingen gezien, teveel om op te noemen, en opnieuw een zalig duik gehad. Bepaalde buddy’s hebben in de verte een eagle manta gezien, en zijn erachteraan gegaan, maar de meeste hebben die die zien.
​Na 80 minuten zijn we bovengekomen, voldaan van deze sublieme duikdag.

Op de boort volgde een debriefing en wat complimentjes van de algemene duikverantwoordelijke, Tarrik. We werden zowaar verwend door taart, meloen en schijfjes sinaasappel. Laurent had eerder op de dag verteld dat de kaderleden blij en trots waren om de evolutie in niveau te zien van de buddy’s die de opleiding twee ster volgen. Ik denk dan altijd: geen goede studenten zonder goede docenten! Het was Noor die spontaan het woord nam en het kader bedankte voor al de moeite. Zowel wat de duiken betreft, als de moeite van Dirk en Viefke voor de organisatie. Kippenvelmoment.
​Ik had mijn kleine JBL box mee, en de sfeer zat er meteen in…

Na ongeveer 90 minuten varen waren we terug aan de kade, maar het was al te donker zodat we de opruim duik niet meer hebben gedaan. Hopelijk kan dit volgende week wel nog, want ik wil graag wat helpen opruimen. Het is toch dweilen mat de kraan open, want gisteren, onderweg naar het ziekenhuis zag ik een jongen van geen twaalf jaar oud die zijn lege flesje frisdrank gewoon op straat gooide. Verschrikkelijk om te zien. Dat is hier deel van de cultuur zeker? Dat waait dan in zee vermoed ik, en de toeristen die hier komen genieten van de natuur ruimen daar dan een procent van op? Ik heb in mijn tienerjaren ‘Kinderen van moeder aarde’ van Thea Beckman gelezen, en ik was daar zo van onder de indruk dat ik tot op de dag van vandaag ecologie nauw in mijn hart draag. Nuja, vliegen naar Egypte om te duiken is niet echt ecologisch. I pleed guiltly.
Normaal stoppen onze duikavonturen hier, maar doordat de groep deels langer blijft omwille van en omboeking van Tui, wordt er morgen nog gedoken. Het was de bedoeling van Xavier en ik om al van in het begin te blijven tot donderdag, dus voor ons zou de vakantie gewoon nog even doorgaan. Het komt nu wel goed uit dat de meesten niet terugkeren naar België op dinsdag, maar op donderdag. Zo kunnen we met onze groep nog samen duiken, maar wel op een andere boot.
Na een kleine aperitief moet de groep onder de pergola ben ik het zout gaan wegspoelen onder de douche en ben ik de blog van deze dag gaan schrijven in de lobby, samen met Xavier, die de foto’s van zijn Gopro wilde downloaden. Daarna zijn we gaan eten.

en zijn we naar de kinderdisco geweest waar Amelie aan het dansen was op kinderliedjes. We hebben Kabouter Plop en de Indianandans opgelegd zijn zijn met een aantal KDK-ers op het podium gaan dansen.
Op het menu van de dagelijkse animatie stonden de verkiezingen van ‘Miss Hotel’ en er waren vijf kandidaten, waaronder vier van de KDK: Laure, Noor, Viefke en Laurent verkleed als vrouw onder de naam ‘Laurence’. De vijfde kandidaat was een meisje uit Polen, Olivia. Omdat we van niks wisten dat Laurent ging meedoen, was er meteen volle bak ambiance toen Laurence op het podium kwam.
Bij verschillende proeven ging het dak er af, en op het einde van de verkiezingen schaarden de meesten mensen zich achter Laurence, die de competitie heeft gewonnen. De prijs was een plastic fles goedkope whiskey, die Laurence met veel plezier schonk aan Olivia. 

Het was toen 22u15 en Normaal was de animatie gedaan, maar ik heb gevraagd of we nog wat muziek mochten spelen via de installatie. Ik kreeg aanvankelijk één nummer en koos voor het nummer Sweet Dreams van Euritmics. Meteen stond het podium vol met danseden mensen (voor van KDK uiteraard. Na wat aandringen mochten we muziek spelen tot 22u30 omdat het dan stil moest het stil. Uiteindelijk hebben we muziek kunnen spelen tot 22u40 met hoogtepunten als ‘We are family’ waar het ganse KDK team in een cirkel op het podium stond en ‘Laat de zon in je hart’ waar meteen de polonaise werd door ingezet. De polonaise slang bleef echter niet op het podium, maar veroverde ook meteen de zaal. Hilariteit alom.
Dat KDK kan feesten en voor sfeer zal zorgen zullen ze geweten hebben. Deze avond gaan de mensen van de animatie niet snel vergeten. En wij uiteraard ook niet.
Na afloop kwam de host van de avond ons vertellen dat er overmorgen ‘Mister Hotel’ verkiezing is,, en nodigde ons uit om aanwezig te zijn met en aantal kandidaten. Reggie moet van de groep meedoen, alleen al voor zijn buikdanstalent!!
​Daarna zijn we nog een paar pintjes gaan drinken bij de strandbar. Omdat die om 23 uur sloot hebben we een kleine voorraad aangelegd. Morgen gaan er een aantal zijn met kleine oogjes vrees ik. ​

Ik ben deze morgen om zes uur opgestaan, en ben iets meer dan tien kilometer gaan lopen. Op straat. Ik heb mijn stoute schoenen aangetrokken met het idee dat ik in een wijde boog om elke hond zou lopen die ik tegenkwam. Dat heb ik dan ook gedaan, en indien ze te dicht waren, heb ik gewoon gewandeld. Aangezien de honden de mensen hier niet bijten die wandelen, veronderstel ik dat ik gewoon ben gebeten omdat de hond zich wilde verdedigen omdat ik langs hem liep. Met mijn been gaat het prima, met mijn buik redelijk. Ik neem consequent de Antinal en Buscopan, en had uiteindelijk meer last van krampen dan van de pijn in mijn wonde. Die geneest blijkbaar redelijk snel, en voorlopig geen tekenen van infectie rond de wonde. Ik ben blij dat ik de medicatie niet neem die ik gekregen heb.

Opnieuw langs veel gebouwen gelopen die ofwel volledig vervallen zijn (en leegstaan) ofwel in de stijgers staan. Misschien voor onbepaalde tijd. Het zit namelijk zo; geld zet je hier niet op de bank, maar steek je in vastgoed omdat dat zijn waarde niet verliest.
Men heeft op een bepaald moment een wet ingevoerd dat er geen resorts of gelijk welk ander gebouw mag gebouwd worden om Pinder dan een bepaalde afstand van het strand. Daarom staan er half afgewerkte gebouwen tegen het strand, maar omdat er geen vergunning is afgeleverd, staan die gebouwen er nog steeds.
Bepaalde resorts bouwen ver genoeg van het strand, en bouwen dan een brug over de straat zodat de hotelgasten naar het privé strand kunnen. ​

Het is niet enkel in het hotel dat de kerstsfeer toeslaat, ook voor andere hotels werkt men aan de ultieme eindejaarsversiering. 

Op bepaalde plaatsen zit de straat zo dicht bij het strand dat ik me afvraag of je rustig in de zon kan bakken terwijl het verkeerd voorbijraast en toetert.

Na een verfrissende douche in het hotel ben ik kort gaan ontbijten. Ik heb op een tafel een omgekeerd glas wijn zien staan en heb dat gebruikt om fruitsap in te doen.
Op een gegeven moment wilde iemand van de bediening mijn glas afnemen, maar ik wilde dat uiteraard niet. Ik wil niet de ganse dag uit kartonnen bekertjes drinken. Door mijn protest stonden meteen zes gasten rond mij... maar de aanhouder wint. Ik heb het glas niet terug gepakt. 
Uiteindelijk is iemand mij aan tafel een kleiner wijnglas komen brengen, omdat het glas dat ik had genomen bij de tafel hoort waar de baas gaat ontbijten. Ik kreeg de uitleg dat dat een waterglas was, en dat ik moest drinken uit het kleinere wijnglas. Onbegrijpelijk. 
Ik heb daarna aan de receptie naar de dokter van dienst gebeld en die vertelde me dat dit het ok was om de medicatie enkel te nemen indien dit nodig was. Deze avond ga ik om mijn booster vaccin.
​Tegen 8u15 was ik op de boot en daarna zijn we vertrokken naar de eerste duikplaats, een oorlogswrak 'The Wreck of El Minya' dat op 30 meter diepte ligt. Het is een mijnenveger die in 1969 is gebombardeerd door een vliegtuig. Het schip ligt op zijn zij en bevat bovenaan het gat waar de bominslag is. Het was een prachtige duik. We hebben met een aantal mensen in de verte een grote zwarte rog gezien. Waarschijnlijk groter dan twee meter.

Op slechts twee minuten duikafstand lag een gezonken vissersboot, en die zijn we ook gaan bekijken. Twee wrakken in één duik, gewoon fantastisch!!
Ik heb samen gedoken met Dirk. Voor de eerste keer had ik twee minuten deco op 3 meter.
We hebben in totaal ongeveer 40 minuten gedoken.

Daarna zijn we naar het Marsa Abu Galawa Reef gevaren waar de lunch werd geserveerd. Ik wilde niet eten, omdat ik dacht dat we kort erna in het water zouden gaan.
Maar we zijn toch nog iets verder gevaren naar het Sakwa Abu Galawa Reef. Ook hier weer een prachtige duik, deze keer met Laure. Ongeveer 67 minuten gedoken naar een maximale diepe van 27 meter. Opnieuw een blauw gespikkelde rog gezien, en deze van zeer dichtbij kunnen filmen en fotograferen. We hebben ook pijlinktvissen gezien die in formatie zwommen, het waren net straaljagers.

Na de duik was het terug een uur varen naar het hotel. Ik ben met Emelie een hoodie gaan ophalen die speciaal voor ons is geborduurd zoals we het wilden.
Erna zijn we terug naar de boot gegaan, en hebben we een 'nachtduik' gedaan. Tergen 17u30 is het hier donker, dus tegen 18 uur zaten we in het water.
Afgezien wan enkele prachtige dingen die we hebben gezin, zoals witte murenen, andere waterslangen, diadeem zee-egels, een prachtige octopus. slakken, en een mega grote keizersklauw, een soort krab.
Behalve het mooie marine leven, zijn we onder water massa's afval tegengekomen. Verschrikkelijk om dat te zien. Teveel om op te noemen, en echt mega mega triestig. Morgen na de laatste duik met deze boot, gaan we een pruimduik doen, maar daarover morgen meer!

Na deze prachtige duik heb ik een aperitiefje gedronken, ben ik gaan douchen en tegen 19 ur ben ik gaan lunchen.
Om 20u30 heeft Ahmed me naar het ziekenhuis gebracht voort mijn vaccin. Deze keer hebben we bijna niet moeten wachten aan het onthaal, maar wel in de ruimte waar ion ben gevaccineerd. Er stond een wachtrij, en alles verliep veel chaotischer dan mijn bezoek de eerste keer.
Deze keer had ik meer tijd om de ruimte in me op te nemen. De muren van de gang waren van marmer, maar zag er afgeleefd uit. Alsook de deur, waar het slot al lang van stuk is. De deurstijlen hadden los plakwerk, en de stenen plinten waren op veel plaatsen afgebroken. De muren waren smerig, en de op hoeken was ook plakwerk afgebroken. Op het plafond zaten op bepaalde plaatsen vlekken, misschien wel van bloed...
Ahmed probeerde wat aan te dringen, en an een tijdje kwam en verpleegster naar me toe. Ze keek in een gigantisch boek, het archief,  en wilde me nadien vaccineren zonder mijn arm te ontsmetten. Onbegrijpelijk.
De rit door de stad was tof. Overal mensen langs de weg. Het was vééél drukker dan afgelopen woensdag. Het deed me denken aan de zee, 's nachts is het ook een slagveld onder water en, komen bepaalde diersoorten tot leven de je overdag niet ziet.

Na afloop ben ik terug gegaan naar het hotel waar er karaoke was. Na een duetje met Tom ' Paradise by the dashboard light' ben ik met een paar buddy pootje gaan baden aan het strand met een slaapmutsje. Held van de avond is Xavier die in de zee is gedoken. Meteen stonden er drie security mensen bij ons. Van de plons zijn er jammer genoeg geen foto's.

Ik ben om 4u30 wakker geworden deze morgen met mega veel krampen. Net op tijd op de wc geraakt, maar de rest van de nacht af en toe moeten opstaan. Ik heb nochtans geen kraanwater gedronken... misschien komt het door de afgewassen glazen, of de gewassen groeten. In elk geval was het niet zo fijn om zo wakker te worden.
Ik heb een beetje pijn in mijn been wanneer ik op mijn linkerzij lig, en aangezien ik een vroetelgat ben, draai ik met af en toe eens om. 
Ik ben om 7 uur gaan lopen op de loopband van fitness van het resort. Vooraf ben ik gepasseerd bij Emelie en Geert om Antinal en Buscopan op te halen. Dat zou me de dag moeten helpen doorkomen. Ik heb geen zin om de ganse dag op de wc van de boot te zitten.
De twee glazen deuren van de fitness zaten in het slot, maar je kon de deur gewoon openmaken.
Ik heb 5 kilometer gelopen aan 9 kilometer per uur, zeer op het gemak dus. En op mijn blote voeten. Ik draag normaal Vibram Barefoot schoentjes, maar op een loopband loop ik altijd op mijn blote voeten. Na 20 minuten werd de band echt mega warm, waardoor ik bijna mijn voetzolen heb geroosterd. Het is dus logisch dat ik op mijn linker grote teen een blaar heb. Typisch... 
Gelukkig had ik een mooi zich op de binnentuin, met daarin citrusbomen en een aantal  palmbomen. Ik loop liever op straat, maar hier is het voor mij momenteel iets veiliger. Geen honden hier...

Na een verfrissende douche werd mijn wonde verzorgd door Emelie. Het ziet er niet naar uit dat er een ontsteking op de wonde zit, dus ik ben blij dat ik die antibiotica en ontstekingsremmers niet heb genomen. 
Tegen 8u15 ben ik op onze boot 'Blue' gestapt en zijn we naar de duikplaats van de dag gereden. Het Abu Ramada eiland. Ook vandaag was dat ongeveer 75 minuten varen.
Ondertussen konden we genieten van de zon en maakten we grapjes over het feit dat het in Kortrijk op dat moment 2 graden onder nul was. 

Het Abu Ramada eiland is een oud eiland waar de vissers vroeger, lang geleden, met een kleine boot naartoe vaarden, om er een vuur te maakten om de vis klaar te maken die ze hadden gevangen, en om zich te verwarmen. Op de plaats waar het vuur was, bleef de as achter, en daarom hebben de locals het eiland de naam 'Father of the ashes' gegeven.
Er zijn verschillende duik sites rond het eiland, en dat is eraan te zien want er liggen mega veel boten op anker. 
Het zicht van boven, op de boot is adembenemend. 1000 tinten blauw...

De eerste duik was op de duikplaats Abu Ramada Cave, en ik heb 55 minuten gedoken met Michel. Onze maximale diepte was 30 meter. Een aantal 3 sters zijn naar 40 meter gegaan, en achteraf hoorde ik verschillende buddy's zeggen dat ze het bijna niet doorhadden dat ze zo diep zaten omdat het water zo helder is. Enkel aan de afwezigheid van bepaalde kleuren kan je merken dat je blijkbaar redelijk diep zit.
​Het is dus een heel druk bezochte duikplaats, en dat is eraan te zien: heel veel koraal is afgebroken. Waarschijnlijk van duikers die er tegen zijn gezwommen. 
Tijdens onze briefing wordt er telkens heel hard op gehamerd om niks aan te raken.
​Maar onafgezien van veel kapo t koraal was het opnieuw een prachtige duik. Vooral het laatste stuk was gewoon prachtig!

Na de duik hebben we opnieuw gegeten op de boot en hebben we een kleine siësta gehouden. Erna zijn we naar de zuidkant van het eiland gevaren, voor onze tweede duik van de dag.

De tweede duik was dus op South Abu Ramada. Ik heb gedoken met Emelie als buddy. Bij het te water gaan zaten er bijzonder veel vissen onder de boot. Die kwamen peuzelen van het voedsel dat zich vasthecht aan de onderkant. Smullen maar!
Maximale diepte was 30 meter. Op deze duik heb ik meer vissen gezien. En een aantal mega grote morenen, een aantal blauw gespikkelde roggen, verschillende leeuwvuissen , krokodil vissen, 
Op het einde van de duik lag er een wrak moet daarin nog de motor.

Na deze prachtige duik zijn, we met de boot teruggevaren, samen met tientallen andere boten. Best wel grappig om dat te zien. 

Dit zijn een aantal sfeerfoto's van Laurent:

Tegen 16u15 waren we terug in het resort. Na een douche werd mijn wonde terug ontsmet, en heb ik uitgebreid de tijd genomen om wat zaken aan te vullen in de blogs van de vorige dagen en het voorlopige verslag van vandaag. 
Ik ben om 19 uur gaan eten met Xavier. Het was Egyptische avond, met de mensen die er werken in traditionele klederdracht. Best dat ik mijn kleed vandaag niet aanhad, of voor ik het weet stond ik aan de afwas...
De kerstsfeer slaat hier elke dag een beetje meer toe. Vreemd om dit in deze cultuur te zien... alles voor de toeristen zeker? Een groene ledstrip kerstboom naast een theetafel... het kan allemaal. In de lobby staat een kerstman die op een saxofoon speelt... en er hangt overal versiering. Surréalistisch.

Gisterenavond werden lotjes voor de tombola van deze avond verkocht. Bepaalde KDK-ers hebben wat lotjes gekocht en terwijl ik dit schrijf is het tombola.
Ik ben redelijk moe en verkies op mijn kamer te zitten... Ik hoor morgen wel de sappige verhalen... Er zijn al filmpjes gepasseerd in de groepschat van een wulpse buikdanseres, dus dat beloofd!

Ik ben om zeven uur wakker geworden, en ben gaan ontbijten. Alweer een goed gevuld buffet, waar je zelfs gezonde ochtenkost kan krijgen. Ik wilde niet teveel eten, want een volle maag en duiken gaan echt niet samen.

Na het ontbijt heeft Emelie mijn wonde verzorgd. Ziet er redelijk ok uit... er niet meteen ontstoken.
Tegen acht uur hebben we verzameld aan de kade om op de boot te stappen en zijn we vertrokken naar de eerste duikplaats.
Het is een hele ruime boot, en het is enkel onze duikclub die er op zit, we hebben dus mega veel plaats!

Het was bijna 75 minuten varen naar Shabrur Umm Gamar., een koraal plateau. 
Na de briefing werden we in twee groepen verdeeld en kregen we een buddy toegewezen, Ik heb een uur gedoken met Viviane, en we zijn met de groep tot op 30 meter diepte geweest.
Het water is helderblauw en er is heel veel verschillend koraal en er zijn mega kleurige vissen te zien. Teveel soorten om op te noemen... Zowel hele kleine als grote vissen, maar jammer genoeg geen dolfijnen, haaien of manta's. 

Over de middag werd een lunch voorzien op de boot. Lekker!

Na het eten zijn we een kilometer verder gevaren naar een andere duikplek, Umm Gamar, wat letterlijk 'Mother of the Moon' betekend. 
Dit is een klein eilandje met een vuurtoren erop.
Na de briefing werden we opnieuw in twee groepen verdeeld en krijgen we een andere buddy toegewezen. Deze keer ben ik 55 minuten gaan duiken met Sarah als buddy.
Er was redelijk wat stroming, wat deze duik een stuk lastiger maakte dan de eerste.
We zijn opnieuw naar 30 meter diepte geweest, en zijn een grot tegengekomen. Het was de eerste keer dat ik effectief in een grot heb gedoken. Zalig!

Op de terugweg werd er muziek gespeeld op de boot en de sfeer zat er meteen in. Er werd gedanst met de crew. Tegen dat we terug waren aan het resort was het bijna 16u30, een 20-tal minuten voor de zon ondergaat.

Na een korte douche werd mijn wonde terug verzorgd door Emelie, en nadien zijn we opnieuw gaan shoppen.
Ik heb een traditioneel kleed gekocht na wat afdingen... Tourist price.

Rond zes uur zijn we aan de strandbar gaan aperitieven en om zeven uur zijn we gaan eten. Om acht uur heb ik de blog van gisteren geschreven. Er werd op de deur geklopt en ik heb drie dozen medicatie gekregen. Morgen moet ik naar de dokter. Ik ben niet dol op antibiotica,

Om negen uur ben ik naar het volleyveld  geweest voor een vuurshow. Nadien ben ik naar mijn kamer geweest en heb ik de blog van vandaag geschreven terwijl ik een snurk concert kreeg van Xavier die al lag te slapen. Straks steek ik mijn oordoppen in want anders ga ik nooit kunnen slapen. ​

Hoe kan een dag beter starten dan met een ochtendloop? Dat was het plan... Ik was om vijf uur wakker en heb een uurtje aan mijn blog geschreven. Erna ben ik gaan lopen. Twee toertjes van elk vijf kilometer. Blijkbaar lopen hier niet zoveel mensen, want regelmatig werd ik lachend 'aangemoedigd' door de locals. Er staan mega veel gebouwen leeg en dat lijkt surrealistisch. Ofwel zijn ze in opbouw ofwel zijn ze volledig verloedert.
Op bepaalde plaatsen ligt er zoveel vuil dat het wel en stort lijkt.

Er zijn hier mega veel straathonden en tijdens mijn eerste toer zijn er een paar blaffend naar mij gelopen. Bij het tweede toertje zijn er opnieuw vier grote honden blaffend naar mijn gekomen, en heeft er één hond in mijn been gebeten. Dit deed mega veel pijn, maar ik ben zo dom geweest om nog vier kilometer verder te lopen.
Na aankomst in mijn hotelkamer heb ik pas gezien hoe diep de wonde was. Ik heb geprobeerd deze te ontsmetten met alcoholgel, maar al gauw besefte ik dat ik eigenlijk naar een dokter moest.
Bij de lobby vertelden ze me dat ze een dokter gingen bellen, en na mijn douche ben ik bij de hoteldokter geweest.
Die heeft mijn wonde nog beter ontsmet, en vertelde me dat ik naar het ziekenhuis moest voor een injectie. Ik zei hem dat ik binnen een uur wilde gaan duiken, maar dat mocht niet.
Ik moest binnen het uur de injectie krijgen, anders kon het slecht aflopen. 
Na het ontsmetten werd een proper verband rond mijn been gebonden en kon ik aan mijn buddies gaan vertellen dat ik alvast vandaag niet kon duiken.

 Er werd een chauffeur geregeld, en die bracht me naar het staatsziekenhuis, op ongeveer 10 minuten rijden. De nationale sport is blijkbaar toeteren.. .Langs alle kanten wordt er geclaxonneerd. Terwijl mijn chauffeur, Achmed, aan de balie stond, heb ik een foto gemaakt van de ingang. Binnen de vijf seconden werd mijn gsm afgepakt. De agent in kwestie vroeg aan zijn chef wat hij moest doen, en na enkele ogenblikken kreeg ik toch mijn gsm terug.

Wat erna volgde was bijzonder vreemd. Mensen kwamen aan en af lopen, en konden me gewoon voorsteken. Het leek alsof ze een fooi gaven, ofwel was het gewoon een normale betaling. Ik ga dit zaterdag vragen wanneer ik een booster vaccinatie krijg.
De staat van het ziekenhuis leek me middeleeuws, maar ik klaag niet, want ik heb effectief een vaccinatie gekregen. 
Ik wilde dat ze mijn wonde gingen dichtnaaien of plakken, maar twee dokters vertelden Achmed dat ze dat niet wilden doen.
Er werd een ander verband opgekleefd dat bijzonder amateuristisch werd aangebracht. Echt ongelooflijk.
Ik werd teruggebracht naar het hotel en moest niks betalen. Dat zou geregeld worden met de dokter.
Nadien ben ik me gaan aanmelden bij het duikcentrum dat zich bij het hotel bevindt. Peter de eigenaar is al 20 jaar de baas, en na het invullen van alle papieren werd ik door Tarrik naar een ander ziekenhuis gebracht. Een privé ziekenhuis.
Daar kreeg ik te horen dat het 150 euro zou zijn om de dokter te zien, en 150 euro om mijn been te naaien.
Ik heb bedankt en ben toen naar een apotheek op zoek gegaan voor waterdichte pleisters.
Na drie apotheken heb ik de pleisters gevonden. Gelukkig is die apotheek op 500 meter van mijn hotel.
Erna ben ik naar het strand gegaan, en heeft Emelie mijn wonden nogmaals ontsmet en de waterdichte pleister geplakt.  

Ik heb wat gesnorkeld en heb meteen wat mooie filmpjes gemaakt. Die komen misschien later nog in deze blog. 
Over de middag ben ik gaan lunchen met Michel, Emelie, Laura, Amelie, Caroline en Moetje (de moeder van Laurent)
In de late namiddag is de boot toegekomen, en het eerste verhaal was dat ik dolfijnen heb gemist. Spijtig!

Ik ben blijkbaar niet de enige die vandaag is gewond geraakt. Blijkbaar heeft Tom een loodblok van twee kilo laten vallen op de tenen van Sarah. Ik was er niet bij maar ik kan me inbeelden dat zowel het vallen als de reactie van Sarah door merg en been is gegaan. 
​En ook Anneke heeft zich aan haar tenen bezeerd doordat ze ergens tegenaan is geschopt. 

Na een uitgebreide aperitief ben ik met Emelie gaan shoppen. Ik heb een warme hoodie gekocht en nog wat water resistent plakkers. ​

Na het eten zijn wat nog wat cocktails gaan drinken in de lobby en tegen 22u30 ben ik gaan slapen.

Na maanden wachten was het vandaag zover: voor het eerst reis ik naar Egypte met de Kortrijkse Duikersclub. Na een korte nacht ben ik door mijn vrouwtje rond 3u30 afgezet aan de carpool parking van Cowboy Henk in Kortrijk, waar we zijn opgehaald door de Reisvogel. Met drie busjes zijn we naar Zaventem gebracht, en in de auto zat de sfeer er meteen in. 
Voor we incheckten hebben we een groepsfoto gemaakt.

Onze vlucht had moeten vertrekken om 7 uur, maar door een technisch probleem met het bagage systeem zijn we pas vertrokken om 8u20. Xavier had nog nooit gevlogen en bij het boeken van de vlucht hebben we elk 150 euro meer betaald zodat we 'eerste klas' konden vliegen: geen wachtrij bij het inchecken en eten en drinken tijdens de vlucht.
We werden bij aankomst in Egypte meteen verwend door prachtige berglandschappen en de azuurblauwe kleur van de zee. 

Na het regelen van een reisvisum, de douane controle, het ophalen van de bagage en de aankoop van een simkaartje voor data zijn we met een autocar naar ons hotel gebracht. Voor slechts een paar euro werd onze valies in de koffer gezet, maar je kon het ook gratis zelf doen. In Afrika kost blijkbaar elke service geld, en iedereen probeert van de toeristen zijn graantje mee te pikken. Heerlijk!

Na de incheck in het hotel hebben we 'een paar' aperitiefjes gedronken aan het strand. Het is volle maan, en dit gaf meteen een magisch gevoel. Nadien zijn we gaan eten in het buffet en na afloop hebben Xavier, Gregory, Kjell en ik voor een stuk gekeken naar de Championsleauge match van Shakthar Donetsk tegen Antwerp. Morgen gaan we duiken!

Welkom op de blog van mijn duikreis met de KDK, de Kortrijkse Duikersclub, naar Hurghada, Egypte. Dit is mijn eerste reis naar tropische wateren, en ik ga proberen om een klein reisverslag bij te houden van de reis. 
Het is nog een kleine twee weken voor de aanvang van de reis, maar ik heb alvast deze pagina aangemaakt zodat ik ter plaatse me kan bezig houden met de blog zelf en niet met het bouwen van deze pagina.